خدایا فقط تو را می خواهم.....
باور کرده ام که فقط تویی سنگ صبور حرف هایم
می ترسم از اینکه بگم دوسش دارم...
اون نمی دونه که با دل من چه کرده...
نمی دونه که دلی رو اسیر خودش کرده
هنوز در باورم نیست که دل به اون دادم
و اون شده همه هستی ام
روز های اول آشنایی را بیاد میاورم آمدنش زیبا بود ...
آنقدر زیبا حرف می زد که به راحتی دل به او باختم
و او شد اولین عشقم در زندگی
بارالها گویی تو تمام زیبایی های عالم را در
چهره و کلام او نهاده بودی
واین گونه مرا اسیر او کردی و دل کندن از او شد برایم محال
و داشتنش بزرگترین ارزویم در زندگی
حالا که عاشقش شدم تو بگو چه کنم که تنهایم نگذارد....
خدایا امشب به تو می گویم چون تو تنها مونس تنهایی هایم هستی..
چگونه بگویم بدون او می میرم....
او رفته و در باورم نیست نبودنش...
خود خوب می دانم او مرا کودکی فرض کرد
که نمی داند عشق چیست
و برای عاشقی حرمتی قائل نمی باشد
مرا به بازی گرفت یا شاید....
نمی دانم.....
دگر هیچ نمی دانی...
اعتراف می کنم نفسم به بودن او وابسته است
بعد رفتن او دگر این نفس را هم نمی خواهم....
حال تو بگو چه کنم ؟
عاشق گمنام نوشت:
گاهی می خواهی از اعماق وجودت فریاد بزنی اما صوتی نداری ...
خاموشی ... خاموشو سرد ... مثل خاطرات از یاد رفته ...
مثل سنگ قبره خاک گرقته ...مثل گلدانی که سالهاست که خالیست ...
مثل من ... مثل قلب آهسته زن من ... مثل دختر پاییزی ...
آرام باش ...
در دل فریاد بزن که هیچ گوشی منتظر شنیدن حرفهای تونیست...
