بی خبر...

ای شکوه بی کران اندوه من !

آسمان ، دریای جنگل ، کوه من !

گم شدی ای نیمه ی سیب دلم

ای منِ من ! ای تمام روح من !

ای تو لنگرگاه تسکین دلم !

ساحل من ، کشتی من ، نوح من

قدر اندوه دل ما را بدان

قدر روح خسته و مجروح من :

هر چه شد انبوه تر گیسوی تو

می شود اندوه تر اندوه من

 

عاشق گمنام نوشت:

به بند کفش هایت گـــره زده بودم

 

که هر جا رفتـی

 

دلم را با خود ببری

 

غــــافل از اینکه

 

تو پا برهنه می روی

 

و بی خبر…