پرنده ای که رفت...

« عشق» گفتی که عشق چون است
گفتم که تلخ و شیرین
گفتی که باورم نیست
گفتم یقین حقیقیست
گفتی مقام معشوق
گفتم که پادشاهیست
عاشق به یاد معشوق
مغر وق بی نیازیست
گفتی که درد و درمان
گفتم همین ، عشق است
عاشق بسی بسوزد
از غصه جداییست
گفتی چه گویمت من
گفتم مرا دعا کن
گر من به گرد شمعی
سوزم مرا رهاییست
گفتی که عاشقی تو
گفتم که زرد رویم
من را مقام تسلیم
خوابی است یا خیالیست
گفتی همی شود تا
بی عشق زنده بودن
گفتم که کل هستی
برعشق هست و مستیست
گفتی ملک چه گوید
گفتم به لطف وعشق است
با آنچه هست موجود
حتی اگر مجازیست

عاشق گمنام نوشت:

پرنده ای که رفت بگذار برود
هوای سرد بهانه است ...
هوای دیگری به سر دارد . . . !