همه عمر من نشستم...

همه عمر من نشستم

که ببارد آسمانی

نه ز من دعای باران

نه ز ابر میل یاری

به دلم نشست تیری ز کمان مهربانی

نه به غیر می توان گفت

نه به گوش آشنایی

همه فصل های عمرم به سر آمد و نیامد

نه خزان دلفریبی

نه بهار دلربایی

به دلم فتاده روزی به سر آید این جدایی

نه دو چشم خیس خفتد

نه براید آفتابی...
به خدا سپرده بودم به سفر غریب دل را

نه اجابت دعایی

نه به سینه مانده آهی

چه حکایت غریبی ز دل شکسته گفتم

که یکی نبود جز او

که یکی نمانده باقی...

عاشق گمنام نوشت:

"الهی "
بوی ناب بهشت میدهد همه نام های قشنگ «تو»
میگذارمشان روی زخم های " د لـــــــــــ م"...
گفته بودی« الجَبّار»
یعنی کسی که "جبران می کند" همه شکستگی های "د لــــــ ت"را
گفته بودی « المُصّور»
یعنی کسی که از "تو می سازد" همه آنجه را "ویران" شده است درون "د لـــ ت"
گفته بودی « الشّافی»
یعنی کسی که "شفا" می دهد تمام "زخم های عمیق " ونا علاج این "د لــــ م" را
هوای "د لـــــــ م" سبک می شود ،با زمزمه نام های زیبایت نفس می کشم
در هوای "مهربانی های نابت"...
"الهی"
ممنونم که هستی وبر این "د ل تنها" خدایی می کنی!