عمری‌ست پیِ تو می‌گردم...

چقدر سخته دلت کوه درد باشه ...
و همه به آرامش ظاهرت حسودی کنن!
و ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻠـــــــــــــــــﺦِ ...
ﺑـــﻪ ﻫﻤـــــﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺪﯼ !!!
ﻭﻟـــــــــــــــﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺩﺕ ﯾﻪ ﺷﻮﻧﻪ ﯼ ﮔﺮﻡ ﺑﺮﺍﯼ
ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﻬﺎﺕ ﺑﺨﻮﺍﯼ ...
ﻫیچ کس پیشت نباشه...
من یاد گرفته ام...
وقتی بغض می کنم...
وقتی اشک می ریزم...
منتظر هیچ دستــــــــــــــی نباشم...
وقتی از درد زخم هایم به خودم می پیچم...
مرهمی باشم بر جراحتــــــــــم...
من یاد گرفته ام...
که اگر زمین می خورم...
خودم برخیــــــــــزم...
من یاد گرفته ام
راهی را بسازم به صداقت...
من یاد گرفته ام...
که همه رهگذرنــــــــد...
همـــــــــــه...

عاشق گمنام نوشت:

درِ خانه‌اَت به دریا باز می‌شد
و دریا
خانه‌ی من بود.
یک‌بار به آب زدی وُ
عمری‌ست پیِ تو می‌گردم!!!