ریشه کرده ای...

چه ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺁﻣﺪﻧﺖ
ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺑﺮﺍﯼﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ
ﻭﻟﯽ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻡ
به ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺍﯾﻦﭘﺎﯾﯿﺰ

ﮔﻤﺎﻥ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﻣﻦ
ﺩﻟﺶ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ ﻫﺎﯼﺍﯾﻦ ﺗﻘﻮﯾﻢ
ﺳﻪ ﻣﺎﻩِ ﺗﻠﺦ ﺳﻪ ﻣﺎﻩِ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﺑﺪﺭﯼ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦﭘﺎﯾﯿﺰ

ﺻﺪﺍﯼ ﻟﻪ ﺷﺪﻥ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﯼ ﻣﻦ
ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼﻋﺎﺑﺮﻫﺎ
ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻭ ﯾﻠﻪ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﮑﯿﺪﻩ ﻭ ﺗﻠﺦ
ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎ ﻓﻀﺎﯼﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ

ﻧﻪ ﭘﺎﯼ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ
نه نای ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩ
کجای ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﻫﺎ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ؟
ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻻﺑﻼﯼﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ

" ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﻧﻮﺍﺧﺖ"
کسی ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪﭘﺎﯼ ﺣﺮﻑ ﺗﻮ ﺑﺎﺧﺖ
ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ
که ﺑﯽ ﺗﻮ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻡ ﭘﺎ ﺑﻪﭘﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ

ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ؟ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ؟
ﭼﺮﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﺮﺍﻫﺎﺩﻟﯿﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺪ؟
ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻟﻬﺎ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ
ﭘﮑﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﺯﺩ ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪ

عاشق گمنام نوشت:

در من ریشه کرده ای
اسمت
که می آید،
گونه هایم گُل می اندازند؛
خنده هایم شکوفه می کنند,
فقط حیف که ندارمت...