مادر...

مادرم جلوه ی رویِ تو ز یادم نرود
مگر آن دَم که اجل روح ز جانم بِبَرَد
همه شب تا به سحر دل نگرانم بودی
خود نخفتی و شدی شمع که خوابم ببرد
هر چه دیدی ز من و هر چه زدم نیش تو را
همچو گُل خنده زدی تا غمِ جانم ببرد
مادرم از منِ عاصی بگذر هیچ مَرَنج
وَر نه قهر تو همه هستی و خوانم ببرد
گر نبینم گُلِ رویت به خدا مادرِ من
ترسم از دل غم تو تاب و توانم ببرد
بی تو دنیا همه هیچ است مکُن ترک مرا
که شود خونِ دلم اشک و فغانم ببرد

عاشق گمنام نوشت:

مادر قسم بجان عزیز ات که هیج گاه

یاد شکـــــوه مند تو، از دل نمی رود

تا دامن کفـــــن نکشم زیر پای خاک

نقشی تو هم دمی ز مقابل نمی رو