خدای من چه رنگیست؟

خدای من خودش رنگ ندارد ، آخر میدانید ؟

زلالی ِ نا متناهی که رنگ ندارد !

خدای من یک رنگ ، بی رنگ و زلال است .

خدا ، آن روز که ذره ای از وجودش را در من و تو دمید ،

اجازه ی خیلی چیز هارا داد ،

اجازه داد در آدم های خدایی ، بوئیدنی باشد ،

دیدنی باشد ، لمس کردنی باشد...

همان روز ها بود که خدا اجازه داد رنگی هم باشد !

اما باز هم با این رنگارنگی بی رنگ ست ،

همه ی رنگ های دنیا را هم که جمع کنیم باز هم نِمای بی رنگی دارند .

یک آدم ِ خدایی را تصور کنید ، مثلا ً پدرتان ؛

لبخندش به رنگ گل های یاس است ،

چشمانش به رنگ نیلوفر آبیست ، 

مهر ِ دستانش به رنگ گل های ارکیده

و قلبش به رنگارنگی و ظرافت گل های رز قرمزست !

و آیا این آدم ِ خدایی ، گل خانه ی رنگین کمان ها نیست ؟!

خدا رنگارنگ ست ، در عین بی رنگی ...