دلم گرفته ...

دلم گرفته ...

به قدر تمام روزهایی که خندیدم

و همه ی آدمها را خنداندم

روزهایی بود که صدای خنده هایم

گوش همه رو کر می کرد

اما حالا

صدای گریه هایم را

حتی خودم هم نمیشنوم

دلم باران می خواهد

باران

دلم دریا می خواهد

دریا

دلم دل می خواهد اما نه هر دلی

ﻣﻦ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﻤﯿﺸﻮﻡ

ﻣﻦ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﻤﯿﺸﻮﻡ

ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ …

ﯾﮏ ﻣﻼﻓﻪ ﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ …

ﺑﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯾﮕﻮﺷﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪﻡ …

ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻋﮑﺴﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ:

ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ

بـــا مـــن چـــه میکـــنی؟

خدایـــا دستهایـــم را زده ام زیـــر چانـــه ام....

مـــات و مبهـــوت نـــگاهت میـــکنم...

طلبـــکار نیســـتم....

فقـــط مشتـــاقم بـــدانم....

ته قصـــه بـــا مـــن چـــه میکـــنی....

اے ڪـاش

اے ڪـاش !!

فــشـار . . .
غــصــہ . . .
غــم . . .
בرב . . .
واحـد و عــدد داشــتـ !!
کـاشـ . . .
قــابــلـِ قـیـاسـ و انــدازه گــیـرے بــــوב !!
آטּ وقــــت شــایــد ...
روزگــار بــا تــمــامِ بـے رحــمـے اش مـے فـهـمــیـد
بــر ســر یــک نــفـر چــقــدر آوار مـے ریــزد

وقتی خواستن ها

وقتی خواستن ها بوی شهوت می دهند

وقتی بودن ها طعم نیاز دارند ... وقتی

تنهایی ها بی هیچ یادی از یار... با هر کسی پر می شوند

وقتی نگاه ها... هرزه به هر سو روانه می شود

وقتی غریزه ... احساس را پوشش می دهد

وقتی انسان بودن ... آرزویی دست نیافتنی می شود

نه دیگر نمی خواهمت ... نه تو را و نه هیچ کس دیگری را ...

من کجا و تو کجا

کفشهایم را نده

 

پا برهنه میروم تا در تنهایی خود

 

با نگاه کردن به پاهایم عبرت بگیرم

 

که من کجا و تو کجا . . . !

برهان عشق

وقتی دو  قلــــــــــــــــــــــــــــــــــــب برای یکدیگر بتپد...

هیچ " فاصله ای " دور نیست

هیچ زمانی زیاد نیست

و هیچ عشق دیگری نمی تواند آن دو را از هم دور کند

محکم ترین برهان عشق ، اعتمـــــــــــــــــــــــــــــــاد است.

دوست که باشی

دوست که باشی،
فرقی نمی کند که زن باشی یا مرد،
دور باشی یا نزدیک،
رفاقت فاصله ها را پر می کند،
گاهی با حرف،
گاهی با سکوت،
نسبت ها بی معنی می شوند.
دوست که باشی،
فرقی نمی کند از کدام نسلیم یا کدام فصل،
کدام سقف بالای سرمان،
کدام خاک قلمرومان،
دوست بودن لفظ ظریفیست،
نه مقدس مثل عشق،
نه سرسری مثل همسایه،
یک سود دو سویه،
میان دنیایی از آدمها و حیوانات و ابزارها،
و حتی خیال ها و تصویرها،
دوست که باشی،
فرقی نمی کند جیب هایت پر است یا خالی،
هر چه هست میان دست های توست…

هر شب

هر شب
شاباش ماه
یک مشت پولک نقره ای است
برای کودکان سربه هوای همین کوچه

شب تان آرام ونقره ای ......

یادم باشد

یادم باشد که زیبایی های کوچک را دوست بدارم حتی اگر در میان زشتی های بزرگ باشند

یادم باشد که دیگران را دوست بدارم آن گونه که هستند ، نه آن گونه که می خواهم باشند

یادم باشد که هرگز خود را از دریچه نگاه دیگران ننگرم

که من اگر خود با خویشتن آشتی نکنم هیچ شخصی نمی تواند مرا با خود آشتی دهد

یادم باشد که خودم با خودم مهربان باشم

چرا که شخصی که با خود مهربان نیست نمی تواند با دیگران مهربان باشد